Wij hebben RoadMapp en KoersKaart ontwikkeld om enorme groepen mensen in staat te stellen een goed gesprek met elkaar te voeren. De visie die hier achter zit is dat een groep veel meer kan dan ze zelf denkt. We zijn geneigd om gelijk naar anderen te kijken om ons aan het handje te nemen. Maar we weten ook dat als we het zelf hebben gedaan en zelf onze vervolgstappen hebben bepaald, we ons veel meer eigenaar voelen van de uitkomsten (zoek maar eens op het Ikea-Principe).
RoadMapp is daarmee dus waanzinnig schaalbaar, omdat je geen begeleider nodig hebt aan tafel. Groepen kunnen plaats- en tijdonafhankelijk bepalen wanneer zij het gesprek gaan voeren, er is geen planning nodig, geen externe locatie én geen externe begeleider. Dat scheelt een hoop geregel, tijd en geld!
Het zou dus zonde zijn om deze mogelijkheden niet te benutten. Sterker nog: het kan averechts werken. Want RoadMapp en KoersKaart zijn hier eigenlijk gewoon niet voor bedoeld. Begeleiding kan ‘aangeleerde hulpeloosheid’ en afhankelijkheid in de hand werken. Na afloop van de sessie kijkt de groep de begeleider aan en vraagt: “En nu?” Dat is het tegenovergestelde van zelfstandigheid en eigenaarschap, kwaliteiten die we allemaal erg belangrijk vinden.
Hands-Off: Wanneer geen begeleiding?
Als een groep zelfstandig met de RoadMapp of KoersKaart aan de slag gaat, is er geen begeleiding nodig. En dat is eigenlijk in bijna alle gevallen. Het zal je verbazen!
Zolang een groep om kan gaan met een laptop of tablet, twee uur tijd kan vrijmaken in de agenda en een zaaltje kan regelen (of een virtuele meeting), gaat dat gewoon lukken.
Een begeleider is dan eigenlijk overbodig en loopt in wezen ‘met de handen in de zakken’. Want de groep doet het allemaal zelf!
Het gevolg is dat mensen veel eerder geneigd zijn om zelf opvolging te geven aan wat ze hebben bedacht en niet hoeven te wachten op de begeleider.
Hands-On: Wanneer wel begeleiding?
Het is onze wens dat er een andere invulling komt van Begeleiderschap. Een begeleider is niet iemand die dingen doet die de groep ook zelf kan. De begeleider moet daadwerkelijk iets toevoegen. Een paar voorbeelden:
In de rol van Superfacilitator, die werkt met meerdere groepen, zodat de uitkomsten van de verschillende sessies na afloop bij elkaar kunnen worden gebracht.
In de rol van Mediator, als er ‘gedoe’ is in de groep. Dan kan de begeleider helpen om toch constructief samen te werken.
In de rol van Expert, zodat er iemand is die extra input kan geven om de groep en het gesprek naar een hoger niveau te trekken. Maar ook dan niet aan tafel, maar rondlopend tussen tafels, als een vliegende keep.
